پیش‌نوشت: چون بسیاری از مخاطبان این نوشته از طریق گوگل به آن می‌رسند، خواستم یادآوری کنم که ابتدای این نوشته در ادامه موضوعات نوشته‌های قبلی این سایت است. در نوشته‌های قبلی درباره نقش فشارهای بیرونی در شکل‌گیری‌مان حرف زده بودم و در این نوشته می‌خواهم به میان‌مایگی و نشانه‌های آن (البته از دیدگاه خودم) بپردازم.

منبع عکس

اگر تا کنون گردشی در دنیای استراتژی کسب‌وکار کرده‌اید، بعید است نام مایکل پورتر را نشنیده باشید. استاد مشهور استراتژی دانشکده کسب و کار هاروارد.

حدود یک سال پیش بود که در همین وبلاگ درباره استراتژی مکمل نوشتم. نوشته‌هایی که به خاطرشان بازخوردهای دلگرم‌کننده‌ای هم از دوستان گرفتم. البته همان وقتی هم که در حال نوشتن آن پست‌ها بودم، می‌دانستم که عینک جدیدی که استراتژی مکمل به ما می‌دهد عینکی مفید است اما هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم در طول این یک سال به این اندازه به کارم آید و گاه و بی‌گاه شگفت‌زده‌ام کند.

موضوع این نوشته از اثری است که فشارهای اجتماعی بر زندگی ما می‌گذارند. و در آن می‌خواهم برایتان از خوبی‌ها و بدی‌های این نوع فشار (و البته به زعم من) در زندگی‌مان بنویسم.

در این نوشته واقعیتش را بخواهید قرار نیست از یادگیری زبان‌های خارجی دیگر صحبت کنم. که مثلاً سوالمان این باشد که خوب است در کنار زبان مادری و به طور معمول زبان انگلیسی، چه زبان دیگری را یاد بگیریم؟

اگر چه به روشنی نمی‌دانم وقتی هنوز از ظرفیت‌های زبانی مانند زبان انگلیسی استفاده نکرده‌ایم –که بعید می‌دانم کسی بتواند چنین ادعایی را هم داشته باشد که می‌تواند از تمام ظرفیت آن استفاده کند- چرا باید بدون آن که دلایل مشخصی داشته باشیم در پی یادگیری زبان‌های معمول دیگر باشیم.

نکته اول این که این نوشته درباره مدیریت زمان یا تکنیک‌های استفاده از زمان نیست اگر چه شاید بخش‌هایی شبیه به نظر بیایند. «بهتر»ی هم که در متن سوال آمده به معنای «بیشتر» نیست.