در این نوشته به این می‌پردازم که چرا گاهی باید هیچ کاری نکرد و فقط صبر کرد. نوعی سوگیری‌ در ما وجود دارد که همیشه باید کاری کرد و دست روی دست گذاشتن کاری خطاست.

شاید موضوعی که در این نوشته می‌خواهم به آن بپردازم از مسائلی باشد که شما هم در زندگی با آن برخورد کرده‌اید و درصدد چاره‌جویی برای رفع آن هم برآمده‌اید.

این نوشته حول اتفاقاتی می‌گردد که به نظرم محور مشترکی دارند. هدف از طرح‌شان این نیست که بگویم جوابی حاضر و آماده و «قابل‌مصرف توسط همه» برایشان وجود دارد (که احتمالاً وجود ندارد) اما احساس می‌کنم به این کمک می‌کنند که درباره‌شان فکر کنیم و البته شاید هر کدام‌مان به الگوی مناسبی برای پاسخ دادن به آن‌ها برسیم.

مطلبی که این جا می‌نویسم بیشتر نوعی طرح سوال است. انتظار نظام ساختارمند از آن نمی‌توان داشت اما به نظرم شروع خوبی است برای آن که بعدها بارها در بحث‌ها و مطالب به آن بازگردیم، تکمیلش کنیم و اصلاح.

این چیزهایی که در ادامه نوشته‌ام، بیشتر حاصل نوعی بلند بلند فکر کردن است. منظورم از بلند بلند فکر کردن این است که نباید انتظار یک متن بسیار فکر شده و منسجم از آن داشت.