پیش‌نوشت: راستش را بخواهید این نوشته به طور قابل‌توجه‌ای به برداشت‌های شخصی و تاملات من آغشته شده و امیدوارم بیشتر به عنوان یک خوراک فکری به آن نگاه کنید تا یک حکم قطعی.

تصویر از G.Crescoli

پیش‌نوشت: اگر نوشته‌های پیشین مرا خوانده باشید احتمالاً با علاقه من با موضوع «مرز» آشنایی دارید.

پیتر تیل (Peter Thiel) آدم منحصر به فردی است. تفکر اصیلی دارد و البته دارای شخصیت بسیار جسوری است. شاید خیلی جاها با خیلی کارهایی که او می‌کند راحت نباشیم مثل حمایتش از ترامپ.

پیش‌نوشت: این پست در ادامه پست قبلی (اینجا) نوشته شده است شاید دوست داشته باشید نگاهی هم به آن بیاندازید. این روزها نگاهم به کلمات کمی تغییر کرده و احساس می‌کنم وزن بسیار بیشتری را در زندگی باید به آن‌ها بدهم.

Photo by Natasha Miller

یکی از مفیدترین دسته‌بندی‌ها برای فهم واژه‌ها (و البته در نظر من) تقسیم‌بندی آن‌ها به واژه‌های ذهنی(Subjective) و عینی(Objective) است.

مدتی پیش کتاب The gene, an intimate historyرا خواندم و البته در پست «سوالاتی برای دوباره پرسیدن» کوتاه از آن نوشتم. از خود کتاب که نه، از گوشه‌ای از اثرهایش روی من.

رقابت چیست؟ اگر از ما چنین سوالی را بپرسند چه تصویری در ذهن‌مان نقش می‌بندد؟

تصویر دو حیوان درنده که بر سر فرمانروایی یک قلمرو در افتاده‌اند؟

تصویر کریس رونالدو و لیونل مسی؟

تصویر کنکور و هزاران داوطلبی که پشت صندلی‌های حوزه‌های امتحانی نشسته‌اند؟

چه تصویری؟

***

یکی از مشهورترین افرادی که در زمینه استراتژی فعالیت می‌کند، مایکل پورتر است.

-به ندرت- در زندگی‌ات انسان‌هایی می‌بینی که دلت می‌خواهد آن‌ها را «فراانسان» بخوانی.

فراانسان البته در نظر من تعریف می‌شود. من که احتمالاً خودم را انسان دانسته‌ام و حالا با این پدیده که مواجه می‌شوم، می‌گردم و می‌گردم تا نامی برایش بگذارم و بشناسمش.

بخش اول:

حتماً در خبرها پیرامون نشست مشترکی که در دو روز متوالی با حضور مارک زاکربرگ و تعدادی از سناتورها (روز اول) و نمایندگان مجلس آمریکا (روز دوم) برگزار شد شنیده‌اید.