مدتی پیش کتاب The gene, an intimate historyرا خواندم و البته در پست «سوالاتی برای دوباره پرسیدن» کوتاه از آن نوشتم. از خود کتاب که نه، از گوشه‌ای از اثرهایش روی من.

رقابت چیست؟ اگر از ما چنین سوالی را بپرسند چه تصویری در ذهن‌مان نقش می‌بندد؟

تصویر دو حیوان درنده که بر سر فرمانروایی یک قلمرو در افتاده‌اند؟

تصویر کریس رونالدو و لیونل مسی؟

تصویر کنکور و هزاران داوطلبی که پشت صندلی‌های حوزه‌های امتحانی نشسته‌اند؟

چه تصویری؟

***

یکی از مشهورترین افرادی که در زمینه استراتژی فعالیت می‌کند، مایکل پورتر است.

-به ندرت- در زندگی‌ات انسان‌هایی می‌بینی که دلت می‌خواهد آن‌ها را «فراانسان» بخوانی.

فراانسان البته در نظر من تعریف می‌شود. من که احتمالاً خودم را انسان دانسته‌ام و حالا با این پدیده که مواجه می‌شوم، می‌گردم و می‌گردم تا نامی برایش بگذارم و بشناسمش.

بخش اول:

حتماً در خبرها پیرامون نشست مشترکی که در دو روز متوالی با حضور مارک زاکربرگ و تعدادی از سناتورها (روز اول) و نمایندگان مجلس آمریکا (روز دوم) برگزار شد شنیده‌اید.

یکی از اخبار مهم در هفته‌ای که گذشت، عرضه سهام شرکت اسپاتیفای (Spotify) در بازار بورس نیویورک بود. هم اکنون که درباره این خبر می‌نویسم این شرکت چیزی در حدود ۲۶ میلیارد دلار می‌ارزد که عدد خیره‌کننده‌ای است و خود گویای آینده‌ای است که برای شرکتی هم‌چون اسپاتیفای سرمایه‌گذران و تحلیل‌گران در سر می‌پرورند.

مدتی پیش و ناگهانی هوس کردم که فیلم کلاه‌قرمزی و پسرخاله را ببینم. جدای از بار نوستالژی فراوان این تجدید خاطره، دوست داشتم این فیلم را بهانه‌ای قرار دهم درباره موضوعی در باب انتخاب استراتژی ارتباطی یک رهبر دیجیتالی با مخاطبان که البته این فیلم تنها جرقه‌ای زد برای پرداختن به آن.