ترس از فراموشی به نظر یکی از ترس‌های بنیادی ما می‌رسد.

من می‌ترسم که فراموش شوم. تصور این که صد سال یا دویست سال دیگر بیاید و «من»ی در میان نباشد ترسناک است.

احتمالاً این تجربه غالبی برای همه ما باشد. اتاق را تمیز می‌کنیم، محل کار را مرتب می‌کنیم یا خانه را خانه‌تکانی. اما اگر کاری به کار اتاق یا دفتر کار یا خانه نداشته باشیم، مدت زمان زیادی نمی‌گذرد که آن محل دوباره از دیدگاه ما «نامرتب» می‌شود.

در این نوشته به این می‌پردازم که چرا گاهی باید هیچ کاری نکرد و فقط صبر کرد. نوعی سوگیری‌ در ما وجود دارد که همیشه باید کاری کرد و دست روی دست گذاشتن کاری خطاست.

شاید موضوعی که در این نوشته می‌خواهم به آن بپردازم از مسائلی باشد که شما هم در زندگی با آن برخورد کرده‌اید و درصدد چاره‌جویی برای رفع آن هم برآمده‌اید.

این نوشته حول اتفاقاتی می‌گردد که به نظرم محور مشترکی دارند. هدف از طرح‌شان این نیست که بگویم جوابی حاضر و آماده و «قابل‌مصرف توسط همه» برایشان وجود دارد (که احتمالاً وجود ندارد) اما احساس می‌کنم به این کمک می‌کنند که درباره‌شان فکر کنیم و البته شاید هر کدام‌مان به الگوی مناسبی برای پاسخ دادن به آن‌ها برسیم.

مطلبی که این جا می‌نویسم بیشتر نوعی طرح سوال است. انتظار نظام ساختارمند از آن نمی‌توان داشت اما به نظرم شروع خوبی است برای آن که بعدها بارها در بحث‌ها و مطالب به آن بازگردیم، تکمیلش کنیم و اصلاح.