ما با «روایت»هایمان زندگی می‌کنیم. روایت‌هایی که نمودار مدل‌هایی است که ذهن‌مان برای تفسیر دنیای پیرامونش ساخته است.
روایتی که در این جا منظور من است می‌تواند حتی یک گزاره باشد لازم نیست داستانی بس بالا و بلند ساخته باشم تا بتوانم اسم «روایت» بر آن بگذارم.
-به ندرت- در زندگی‌ات انسان‌هایی می‌بینی که دلت می‌خواهد آن‌ها را «فراانسان» بخوانی.
فراانسان البته در نظر من تعریف می‌شود. من که احتمالاً خودم را انسان دانسته‌ام و حالا با این پدیده که مواجه می‌شوم، می‌گردم و می‌گردم تا نامی برایش بگذارم و بشناسمش.
خیلی از ما به تعداد زیادی از دوگانه‌ها اعتقاد داریم.
خوبی و بدی.
زشتی و زیبایی.
سختی و سادگی.
دوستی و دشمنی.
ارنست همینگوی در کتاب «وداع با اسلحه» از «فردریک هنری» می‌نویسد. فردی آمریکایی که در جبهه ارتش ایتالیا علیه اتریش در جنگ جهانی اول می‌جنگد.
در اوایل کتاب، صحنه‌‌هایی عادی روایت می‌شوند.
برخی از غزال‌ها در مواجه با شکارچیان خود، رفتاری عجیب دارند.
رفتاری که من نتوانستم معادلی برای آن در زبان فارسی پیدا کنم. انگلیسی زبان‌ها به آن استاتینگ (Stotting) می‌گویند.
در کتاب ارزشمند «گریزناپذیر» یا Inevitable اثر کِوین کِلی که به لطف دوست و معلم عزیزم، محمدرضا شعبانعلی با آن آشنا شدم از رجحان‌های تکنولوژی صحبت می‌شود.
این روزها مشغول خواندن کتاب جذابی هستم با عنوان “چرا ملت‌ها شکست می‌خورند؟“. شاید خوانده باشیدش. تعمقی از دو استاد برجسته در علوم اقتصادی و سیاسی در باب یکی از سخت‌ترین سوالات پیش‌روی انسان یا همان “چرایی نابرابری ملت‌ها”.
آخرین دیدگاه‌ها