هفته‌ای تا امتحان پایان‌ترمت مانده. آن گونه که باید کلاس‌های این درس را نرفته‌ای و چه بسا تعداد غیبت‌هایت از تعداد حضوری‌ها هم فزونی گرفته. قصه جلسات حضوریت هم تعریف بیشتری ندارد، احساس نمی‌کنی آن سر کلاس رفتن‌ها چیزی عایدت کرده باشد.

در حال گوش دادن به صحبت‌های نسیم نیکولاس طالب در یکی از پادکست‌های Econtalks بودم که جرقه این پست خورد.

جرقه‌ای بر روی خرمنی از گفتنی‌ها که می‌خواستم پیش‌ترها از آن بنویسم.

این پست از بسیاری جهات برای خودم پست مهمی است و امیدوارم بتوانم آن چیزی را که در ذهن دارم به روایت کلمات پیاده کنم.

قبل از این که وارد خود موضوع اصلی پست شویم احساس می‌کنم نیاز داریم ذهن‌مان را درباره یک «کلمه» به هم نزدیک کنیم و طبیعتاً این نزدیک کردن نوعی قرارداد است.

یکی از بزرگ‌ترین موانع تغییر در نظر من «نگاه به گذشته» است.

اما کدام نگاه به گذشته؟

در جایی انتخابی کرده‌ایم و در جایگاهی قرار گرفته‌ایم.

اگر تنها یک سال پیش بود و دستی از غیب نمودار زیر را به شما نشان داده بود و اگر در آن زمان اقدام به خرید «بیت‌کوین» کرده بودید، احتمالاً هم‌اکنون سرمایه‌تان ده برابر شده بود.

احتمالاً داستان فیل مولانا در اتاق تاریک را شنیده باشید، همان که هر کس از ظن خود یار فیل ماجرا می‌شد و آن را توصیف می‌کرد.

اما این مقدمه چه ارتباطی با استراتژی و بعد از آن استراتژی محتوا دارد؟

قیاس این فیل با استراتژی کاری است که هنری مینتزبرگ از اساتید بزرگ استراتژی در کتاب Strategy Safari کرده.

خیلی از ما به تعداد زیادی از دوگانه‌ها اعتقاد داریم.

خوبی و بدی.

زشتی و زیبایی.

سختی و سادگی.

دوستی و دشمنی.

در جایی از کتاب «صفر به یک» اثر کارآفرین و سرمایه‌گذار مشهور آمریکایی، پیتر ثیل، به این اشاره می‌شود که فیزیک یک رشته واقعی است.

حیف نیست تا این جا که اومدی ادامه ندی؟ 

حیف نیست تا این جا رو که خوندی، بقیه‌ش رو نخونی؟

حیف نیست بعد از مدت‌ها که توی این سازمان کار پیدا کردی، اون رو ول کنی؟

***

نه اشتباه نکنید نمی‌خواهم بگویم «نه، حیف نیست.»

شاید بعضی وقت‌ها هم واقعاً «حیف» باشد.

پست قبل را با این سوال شروع کردم که در دنیایی که هر روز کالاها عالی‌تر و خدمات باکیفیت‌تر می‌شوند، کلید موفقیت چیست؟ در واقع  پست «چرا باید چرخ‌دنده نبود؟»  را هم با چنین دغدغه‌ای نوشتم.