موضوع این نوشته از اثری است که فشارهای اجتماعی بر زندگی ما می‌گذارند. و در آن می‌خواهم برایتان از خوبی‌ها و بدی‌های این نوع فشار (و البته به زعم من) در زندگی‌مان بنویسم.

در این نوشته واقعیتش را بخواهید قرار نیست از یادگیری زبان‌های خارجی دیگر صحبت کنم. که مثلاً سوالمان این باشد که خوب است در کنار زبان مادری و به طور معمول زبان انگلیسی، چه زبان دیگری را یاد بگیریم؟

اگر چه به روشنی نمی‌دانم وقتی هنوز از ظرفیت‌های زبانی مانند زبان انگلیسی استفاده نکرده‌ایم –که بعید می‌دانم کسی بتواند چنین ادعایی را هم داشته باشد که می‌تواند از تمام ظرفیت آن استفاده کند- چرا باید بدون آن که دلایل مشخصی داشته باشیم در پی یادگیری زبان‌های معمول دیگر باشیم.

نکته اول این که این نوشته درباره مدیریت زمان یا تکنیک‌های استفاده از زمان نیست اگر چه شاید بخش‌هایی شبیه به نظر بیایند. «بهتر»ی هم که در متن سوال آمده به معنای «بیشتر» نیست.

مطلبی که می‌خواهم این بار از آن بنویسم، احتمالاً برای خیلی‌ها مطلب تازه‌ای نباشد. اما من فکر می‌کنم که از آن دسته مطالبی است که از هر زبان که می‌شنوی نامکرر است.

مدتی پیش در حال گوش دادن به قسمتی از پادکست‌های حرفه‌ای‌های کسب‌وکار (Masters in business) بودم که بَری ریتهولتز میزبان پادکست، با اد یاردنی (Ed Yardeni) گفت‌وگو می‌کرد.

جناب چارلز پانزی، که حقه پانزی از نام او گرفته شده است

اگر اهل خواندن نوشته‌های اقتصادی باشید احتمالاً با اصطلاح بازی، ترفند یا حقه پانزی برخورد داشته‌اید.

امروز می‌خواهم از «استعاره ویروس» صحبت کنم. البته راستش را بخواهید، این اسم انتخاب خودم است و هدفم هم جمع‌بندی پاره‌ای از افکار سرگردانم که احساس می‌کنم عینک خوبی می‌دهد در مواجه با برخی مسائل مشابه.

پیش‌نوشت: این پنجمین نوشته از سری آموخته‌هایم از اقتصاد است که لیست تمامی‌شان را می‌توانید در (اینجا) ببینید.

چند روز پیش در جلسه‌ای بودم. در میان جلسه ناگهان بحث داغی در باب رگولاسیون و نظارت بر تاکسی‌های اینترنتی در گرفت. این بحث هم ناشی از لایحه‌ای بود که مدتی قبل وزارت کشور به هیئت دولت فرستاد و ظاهراً در آن به دنبال تحت نظارت قرار دادن تاکسی‌های اینترنتی است و آن گونه که از شواهد بر می‌آید یکی از برجسته‌ترین موارد آن، گرفتن مجوز از شهرداری‌ها و تحت نظارت آنان رفتن ست.