در این نوشته به این می‌پردازم که چرا گاهی باید هیچ کاری نکرد و فقط صبر کرد. نوعی سوگیری در ما وجود دارد که همیشه باید کاری کرد و دست روی دست گذاشتن کاری خطاست.
نشانه‌های میان‌مایگی چیست؟
پیش‌نوشت: چون بسیاری از مخاطبان این نوشته از طریق گوگل به آن می‌رسند، خواستم یادآوری کنم که ابتدای این نوشته در ادامه موضوعات نوشته‌های قبلی این سایت است. در نوشته‌های قبلی درباره نقش فشارهای بیرونی در شکل‌گیری‌مان حرف زده بودم و در این نوشته می‌خواهم به میان‌مایگی و نشانه‌های آن (البته از دیدگاه خودم) بپردازم.
بازهم از زامبی درون
این چیزهایی که در ادامه نوشته‌ام، بیشتر حاصل نوعی بلند بلند فکر کردن است. منظورم از بلند بلند فکر کردن این است که نباید انتظار یک متن بسیار فکر شده و منسجم از آن داشت.
در خدمت و خیانت فشار اجتماعی
موضوع این نوشته از اثری است که فشارهای اجتماعی بر زندگی ما می‌گذارند. و در آن می‌خواهم برایتان از خوبی‌ها و بدی‌های این نوع فشار (و البته به زعم من) در زندگی‌مان بنویسم.
آخرین دیدگاه‌ها