پیش‌نوشت: بعد از گذشت بیش از پنج سال قصد دارم این وبلاگ را به‌روزرسانی کنم.

کار سختی هم هست. این که بعد از این همه مدت، بخواهی بنویسی و سوال برایت پیش می‌‌آید که از چه چیزی بنویسی؟ برای همین و برای این که این وقفه طولانی ادامه پیدا نکند به مخزن نوشته‌ها و داستان‌های سال‌های دورم مراجعه کردم.

در این نوشته می‌خواهم از یکی از مهم‌ترین مدل‌های دنیای اطرافمان بنویسم. مدلی که شاید کم و بیش با آن آشنا باشیم اما به طور جدی به آن فکر نکرده‌ایم.

در این نوشته – و احتمالاً نوشته‌هایی در آینده- می‌خواهم از «پذیرفتن» بگویم.

در واقع مجموعه چیزهایی که این‌جا می‌نویسم برداشت‌های شخصی خودم هستند پس نمی‌توان با عنوان حقیقت به آن‌ها تکیه کرد.

سلام دوستان. قبل از آن که ادامه نوشته را بخوانید نیاز به یادآوری یک تذکر تکراری هست:

 این نوشته حاصل بخشی از خوانده‌ها، شنیده‌ها، خرده‌فکرها و تأملاتم است و صد البته دلیلی وجود ندارد که با تمام و کمال آن موافق باشید.

در حال خواندن کتاب کسب‌وکار پلتفرم‌ها نوشته مایکل کیوسومانو (Michael A. Cusumano)، آنابل گائر (Annabelle Gawer) و دیوید یافی (David B. Yoffie) هستم. نویسندگان کتاب هر سه از محققان برجسته این حوزه و اساتید دانشگاه‌های بنامی هم‌چون هاروارد و اسلون (دانشکده مدیریت وابسته به MIT) هستند.

منبع عکس

این قصه از دوران کودکی آغاز می‌شود. از تشویق‌هایی که «خوب»‌های کودک را می‌سازد.

اولین قدم‌هایش را که بر می‌دارد، پدر و مادر تمام قد به احترامش می‌ایستند.

منبع عکس

راستش را بخواهید، مجموعه‌ای از حالت‌ها و رفتارها سوقم دادند که این نوشته را بنویسم. مجموعه‌ای از رفتارها و وضعیت‌هایی که آزارم می‌دهند و دوست داشتم که کمتر بودند، که نبودند.